Γεννήθηκε κι ανδρώθηκε στις στάχτες
τα χείλη του από κάρβουνο, κατράμι
τα μάτια του δυο μαύροι καταρράκτες
που χύνονταν στης μνήμης το ποτάμι.
Πορεύτηκε αέρας μες στον κόσμο
τα αρώματα της γης είχε αγαπήσει
και μάζευε, απ' άνθη, από δυόσμο,
από έρωτα κι ας μην τον είχε ζήσει.
Μα έφυγε σαν άγνωστος, σαν ξένος
μια απόφαση που μόνος του είχε πάρει
ανέβηκε στον ουρανό με σθένος
και ξάπλωσε για πάντα στο φεγγάρι...
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου