Κάποτε ο Κώστας πήρε τους δρόμους γι'αλλού να φύγει.
Ήταν ο τόπος,εκεί που ζούσε,μια μαύρη αλήθεια.
Σαν ένα φίδι που το λαιμό του σφιχτά τυλίγει...
Πήρε τους δρόμους να ζήσει όπως στα παραμύθια.
Πήρε τους δρόμους και περπατούσε χωρίς να πέφτει.
Έπαιρνε θάρρος από το πάθος,απ'την ελπίδα.
Όμως,μια μέρα,ενώ κοιτιόμουν μες στον καθρέφτη
Τον αναζήτησα-εκεί τον έβλεπα-μα δεν τον είδα.
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου