Τον παλαιό που τον πλημμύριζαν οι φόβοι
είδε να σέρνεται να γλείφει το γυαλί
αυτό συνήθιζε, την γλώσσα του να κόβει
να ξεγελιέται πως η γη είναι απαλή.
Τον κουβαλάει ο νέος τώρα και το νιώθει
νιώθει την στέρηση να γίνεται απειλή
να θανατώνονται ένας ένας όλοι οι πόθοι
έτσι όπως είναι στοιβαγμένοι στο κελί.
Τώρα κρατάει την ρομφαία για να κόψει
τα σιαμαία για να μείνει το παιδί
που θα σμιλέψει να του δώσει ωραία όψη...
Θα μοιάζουν κάτω το νεκρό σώμα κι οι φλοίδες
μιας θεραπείας ή ποιημάτων επωδοί
θα πάψουν πλέον να θυμίζουν αλυσίδες.
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου