Αχέροντας

Πάρ'την καρδιά μου στίψ'τηνα, ρίξε λεμόνι πιες.
Είναι τα λόγια δύσκολα...
Παιδιά ήμασταν που σβήναμε σαν άναβε φωτιές,
μόνο με νεροπίστολα...

Τώρα που μεγαλώσαμε, με πνίγουν οι καπνοί,
του νου μου τα παράλογα...
Και γίνονται τα όνειρα, θυσιασμένοι αμνοί,
καβάλα σ'άσπρα άλογα...

Ρίξε λεμόνι,πιέσ'τηνα, να μην την πιεις πικρή.
πιες τη μεμιάς, αγόγγυστα...
Τέτοιες καρδιές τις βλέπουνε, γιατί έχουν οι νεκροί,
μάτια ψυχρά, αφλόγιστα...

Ήταν αγνή και άδολη, γεμάτη από ψυχή,
στον κόσμο όταν ξεμύτισα...
Ένα κουρέλι έγινε, που στάζει ενοχή,
μια μεθυσμένη αλήτισσα...

Πιες την που την αγάπησες, πιες την όταν χαθώ,
Σμίξε τη με τον έρωντα...
Άλλη καρδιά για μένανε, πλάθεται στο βυθό,
στα σπλάχνα του Αχέροντα...


Κώστας Σφενδουράκης