«Θέλουν να σας κάνουν καλά. Αλλοίμονο, εκεί φτάνει ο παραλογισμός των λογικών. Καλά, δηλαδή να γυρίσετε πίσω, έξω στην τέφρινη πραγματικότητα, να ξαναδήτε πίσω με την κρίσι του ακέραιου μυαλού την πιο αβάσταχτη, την πιο αρμολογημένη αλλόφρονη λογική της ζωής που σκοτώνει την ανθρώπινη καρδιά. [...] Μα τι θα βάλετε στη θέση του οράματος εσείς οι λογικοί; [...] Καλοπροαίρετοι γιατροί μου, αν επιμένετε να με γιατρέψετε από κάτι, γιατρέψτε με από την λογική».

Ρώμος Φιλύρας από το δρομοκαΐτειο

Το πιάνο

Μικρή μου σοράγια
σου είχα πει
ποτέ να μην εμπιστεύεσαι
είδωλο αιθέρα
ολόκληρη Τροία κατέστρεψε
εσύ θα γλίτωνες;
Tότε που τα ρυάκια των δακτύλων σου
-ατάιστα πλήκτρα του έαρος-
κλείστηκαν στα σπλάχνα του πιάνου
και τις φάλαγγες καπάκωσε ο σφυγμός του
το πιάνο έγινε ζέπελιν
πάνω από το αστρικό σου δωμάτιο.

Είμαστε σαν το λάδι με το νερό κάποτε
μιλάμε γλώσσες ακατάληπτες της ασυνεννοησίας
για να φεγγίζει λάθρα η σύνοψη:
όταν στο μυαλό δεν φροντίζουμε γαρίφαλα
ξεραίνονται καρφιά.

Ό, τι έχεις να κάνεις κάν’ το τώρα.
Εσύ μόνο μπορείς να δώσεις τον Μότσαρτ
στα δόντια του πιάνου.




Στο πιο γλυκό παιδί του κόσμου, την Αλεξάνδρα μου...

 


Χαριτίνη Ξύδη

4 σχόλια:

  1. "Είμαστε σαν το λάδι με το νερό κάποτε"
    "Εσύ μόνο μπορείς να δώσεις τον Μότσαρτ / στα δόντια του πιάνου"

    πολύ δυνατό!
    από τη γενιά που δεν μπόρεσε μία έξοχη "διαθήκη εν ζωή" στη γενιά που μπορεί και πρέπει να μπορέσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιώργο σ' ευχαριστώ πολύ!
    ακριβώς γι' αυτό πρόκειται
    ήπιος ίσως τρόπος να πείσεις
    το παιδί σου να μην παραιτηθεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή