Λαφραίνουν τα ποιήματα τις νύχτες
ο ύπνος ο βαθύς όταν με παίρνει
του ρολογιού σαν σταματούν οι δείχτες
κι ο αέρας στο κρεβάτι μου τα φέρνει...
και μπαίνουν απ' τους πόρους στ' όνειρό μου
το βλέπουν, το αγγίζουν, σουλατσάρουν
και στέκονται στο τέλος κάθε δρόμου
απ' τον καπνό του ονείρου να φουμάρουν.
Μα όταν έρθει η ώρα να χαράξει
κοπάδι, στα χαρτιά τους επιστρέφουν
αμίλητα, ακούνητα, σε τάξη
χωρίς να μου μιλούν ή να μου γνέφουν...
μια αίσθηση μου μένει, ένα χάδι
μια επάλειψη στο μέτωπο από λάδι.
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου