Πίσω απ’ το τζάμι μου το γκρίζο
τη μοναξιά παντού αντικρίζω
το είδωλό της μέσα πέφτει
στου δρόμου τον υγρό καθρέφτη.
Ειν’ η σκιά κάθε διαβάτη
σαν να της λείπει ένα κομμάτι
μοιάζει άψυχο ότι είναι σώμα
ή σαν χωρίς ανάσα στόμα
ή σαν ένα κερί που λιώνει
στη φλόγα δίχως να τελειώνει
και το λιωμένο γύρω – γύρω
πνεύμα ακοινώνητο και στείρο.
Βλέπω τον κόσμο αυτό τον γκρίζο
πίσω από το τζάμι και δακρύζω
τη μοναξιά του κρύβει κι όμως
τη δείχνει ο υγρός ο δρόμος.
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου