Έχω ένα φίλο κι έναν εχθρό στο πύρινο κεφάλι
κι όταν ο ένας μου μιλά τον αναιρεί ο άλλος
σαν δυο θαμώνες σ’ ένα μπαρ, που στου ποτού τη ζάλη
φιλονικούν, αρπάζονται και προκαλείται σάλος.
Ο ένας λέει πως θα βρεθώ γυμνός ενώπιον όλων
και ο καθένας τις πληγές μου φρίττωντας θα δείχνει
κι ο άλλος πως θα περπατώ στα χνάρια των διαβόλων
με σύνεση και δε θα δει κανείς ν’ αφήνω ίχνη.
Ο ένας λέει πως τ’ ουρανού πρέπει να βρω τη σκάλα,
με φόβο να την ανεβώ χωρίς να βλέπω πίσω
κι ο άλλος πως με οράματα να πορευτώ μεγάλα
στο κόσμο αυτό με σιγουριά πως θα τον κατακτήσω.
Κι έτσι συνέχεια αρπάζονται λογομαχούν για μένα
και στο κεφάλι μου η φωτιά ανήλεα φουντώνει
κάθε φορά και φεύγοντας αφήνουνε καμμένα
να ψάχνει εκεί η σκέψη μου ανήμπορη και μόνη.
Κι όμως ο ένας είν’ εχθρός κι ο άλλος είναι φίλος
το νιώθω όταν η αίσθηση των δυο μ’ ακολουθάει
κι ο ένας με σπρώχνει στου γκρεμού όταν πατώ το χείλος
κι ο άλλος μ’ αρπάζει σαν βρεθώ αντικρυστά στα χάη.
Κι είναι οι μόνες μου στιγμές που εκεί καταλαβαίνω
πως είν’ ο ένας φίλος μου κι ο άλλος είν’ εχθρός μου
είν’ οι στιγμές οι τραγικές που τη ζωή διαβαίνω
και βρίσκεται ο θάνατος δυο βήματα εμπρός μου.
Μα δε τους βλέπω κι όσα λεν στο νου να ξεχωρίσω
δεν δύναμαι γιατί ούτε εχθροί να λεν αυτά ούτε φίλοι∙
ξέρω όμως θα ‘ρθει η στιγμή που εγώ θα τους ορίσω
πριν έρθει η νύχτα της ζωής, στης ησυχίας το δείλι.
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου