Γεννήθηκε κι ανδρώθηκε στις στάχτες
τα χείλη του από κάρβουνο, κατράμι
τα μάτια του δυο μαύροι καταρράκτες
που χύνονταν στης μνήμης το ποτάμι.
Πορεύτηκε αέρας μες στον κόσμο
τα αρώματα της γης είχε αγαπήσει
και μάζευε, απ' άνθη, από δυόσμο,
από έρωτα κι ας μην τον είχε ζήσει.
Μα έφυγε σαν άγνωστος, σαν ξένος
μια απόφαση που μόνος του είχε πάρει
ανέβηκε στον ουρανό με σθένος
και ξάπλωσε για πάντα στο φεγγάρι...
Κώστας Σφενδουράκης
Reflection
Behind my grey window
I see loneliness all over
it is reflected in
the street’s wet mirror.
It is the shadow of every passer-by
as if missing a piece
what is a body looks lifeless
or like a mouth lacking breath
or like a candle melting
in the flame without ending
and the melted spirit
all around solitary and sterile.
I see this grey world
behind my window and weep
it hides its loneliness
but the wet street shows it.
Μετάφραση Γιάννης Γκούμας
I see loneliness all over
it is reflected in
the street’s wet mirror.
It is the shadow of every passer-by
as if missing a piece
what is a body looks lifeless
or like a mouth lacking breath
or like a candle melting
in the flame without ending
and the melted spirit
all around solitary and sterile.
I see this grey world
behind my window and weep
it hides its loneliness
but the wet street shows it.
Μετάφραση Γιάννης Γκούμας
Κατοπτρισμός
Πίσω απ’ το τζάμι μου το γκρίζο
τη μοναξιά παντού αντικρίζω
το είδωλό της μέσα πέφτει
στου δρόμου τον υγρό καθρέφτη.
Ειν’ η σκιά κάθε διαβάτη
σαν να της λείπει ένα κομμάτι
μοιάζει άψυχο ότι είναι σώμα
ή σαν χωρίς ανάσα στόμα
ή σαν ένα κερί που λιώνει
στη φλόγα δίχως να τελειώνει
και το λιωμένο γύρω – γύρω
πνεύμα ακοινώνητο και στείρο.
Βλέπω τον κόσμο αυτό τον γκρίζο
πίσω από το τζάμι και δακρύζω
τη μοναξιά του κρύβει κι όμως
τη δείχνει ο υγρός ο δρόμος.
Κώστας Σφενδουράκης
τη μοναξιά παντού αντικρίζω
το είδωλό της μέσα πέφτει
στου δρόμου τον υγρό καθρέφτη.
Ειν’ η σκιά κάθε διαβάτη
σαν να της λείπει ένα κομμάτι
μοιάζει άψυχο ότι είναι σώμα
ή σαν χωρίς ανάσα στόμα
ή σαν ένα κερί που λιώνει
στη φλόγα δίχως να τελειώνει
και το λιωμένο γύρω – γύρω
πνεύμα ακοινώνητο και στείρο.
Βλέπω τον κόσμο αυτό τον γκρίζο
πίσω από το τζάμι και δακρύζω
τη μοναξιά του κρύβει κι όμως
τη δείχνει ο υγρός ο δρόμος.
Κώστας Σφενδουράκης
Η Καταιγίδα κι η Νεράιδα
Αυτήν την καταιγίδα δεν την χάνω
θα βγω και θα αρχίσω τον χορό
θα ακούγονται τα πλήκτρα από πιάνο...
θα την χαρώ.
Θα μ έχει μια νεράιδα φιλήσει
σε τούτο το ντεκόρ παραμυθιού
η καταιγίδα τα ίχνη θα 'χει σβήσει
του ελαφιού.
Αυτήν την καταιγίδα θα την ζήσω
ωσότου σταματήσει, την αυγή
να φύγει, να γυρίσει πάλι πίσω
για άλλη γη...
Κώστας Σφενδουράκης
θα βγω και θα αρχίσω τον χορό
θα ακούγονται τα πλήκτρα από πιάνο...
θα την χαρώ.
Θα μ έχει μια νεράιδα φιλήσει
σε τούτο το ντεκόρ παραμυθιού
η καταιγίδα τα ίχνη θα 'χει σβήσει
του ελαφιού.
Αυτήν την καταιγίδα θα την ζήσω
ωσότου σταματήσει, την αυγή
να φύγει, να γυρίσει πάλι πίσω
για άλλη γη...
Κώστας Σφενδουράκης
Πιάνο και φυτίλι
Περίμενε περίσσεψε το λάδι
περίσσεψε και λίγο από καρδιά
περίμενε, περίμενε το χάδι
του ανέμου που ανασταίνει τα κλαδιά.
Περίμενε δεν ήρθε ακόμα η ώρα
γαλήνια είναι ακόμα η στιγμή
σε λίγο θα ξεσπάσει άγρια μπόρα,
περίμενε μη φεύγεις τώρα, μη!
Περίμενε ίσως τούτον τον αιώνα
μια ανύπαρκτη επέλεξε οδό
σε έρημο καυτή, σε παγετώνα...
με κάθε τρόπο μείνε τώρα εδώ!
Κώστας Σφενδουράκης
περίσσεψε και λίγο από καρδιά
περίμενε, περίμενε το χάδι
του ανέμου που ανασταίνει τα κλαδιά.
Περίμενε δεν ήρθε ακόμα η ώρα
γαλήνια είναι ακόμα η στιγμή
σε λίγο θα ξεσπάσει άγρια μπόρα,
περίμενε μη φεύγεις τώρα, μη!
Περίμενε ίσως τούτον τον αιώνα
μια ανύπαρκτη επέλεξε οδό
σε έρημο καυτή, σε παγετώνα...
με κάθε τρόπο μείνε τώρα εδώ!
Κώστας Σφενδουράκης
Γυρεύω τίτλο...
Η ζωή με ποτίζει κόμπους από διλήμματα
και με πνίγουν τα νήματα
και με καίει φωτιά...
ώρες ώρες μαζεύω τα παλιά απ' τα λασπόνερα
τα φτιαγμένα από όνειρα
κι απ' του νου τη γητειά.
Μια ψυχή που ελπίζει να ξανάρθει η ανάσταση
μια χαμένη επανάσταση
ένας ύπνος βαθύς.
Μια ζωή που φλερτάρει με την όψη της κόλασης
μια ζωή τηλεόρασης
μια ζωή ενοχής...
Κώστας Σφενδουράκης
και με πνίγουν τα νήματα
και με καίει φωτιά...
ώρες ώρες μαζεύω τα παλιά απ' τα λασπόνερα
τα φτιαγμένα από όνειρα
κι απ' του νου τη γητειά.
Μια ψυχή που ελπίζει να ξανάρθει η ανάσταση
μια χαμένη επανάσταση
ένας ύπνος βαθύς.
Μια ζωή που φλερτάρει με την όψη της κόλασης
μια ζωή τηλεόρασης
μια ζωή ενοχής...
Κώστας Σφενδουράκης
Έλαιον
Λαφραίνουν τα ποιήματα τις νύχτες
ο ύπνος ο βαθύς όταν με παίρνει
του ρολογιού σαν σταματούν οι δείχτες
κι ο αέρας στο κρεβάτι μου τα φέρνει...
και μπαίνουν απ' τους πόρους στ' όνειρό μου
το βλέπουν, το αγγίζουν, σουλατσάρουν
και στέκονται στο τέλος κάθε δρόμου
απ' τον καπνό του ονείρου να φουμάρουν.
Μα όταν έρθει η ώρα να χαράξει
κοπάδι, στα χαρτιά τους επιστρέφουν
αμίλητα, ακούνητα, σε τάξη
χωρίς να μου μιλούν ή να μου γνέφουν...
μια αίσθηση μου μένει, ένα χάδι
μια επάλειψη στο μέτωπο από λάδι.
Κώστας Σφενδουράκης
ο ύπνος ο βαθύς όταν με παίρνει
του ρολογιού σαν σταματούν οι δείχτες
κι ο αέρας στο κρεβάτι μου τα φέρνει...
και μπαίνουν απ' τους πόρους στ' όνειρό μου
το βλέπουν, το αγγίζουν, σουλατσάρουν
και στέκονται στο τέλος κάθε δρόμου
απ' τον καπνό του ονείρου να φουμάρουν.
Μα όταν έρθει η ώρα να χαράξει
κοπάδι, στα χαρτιά τους επιστρέφουν
αμίλητα, ακούνητα, σε τάξη
χωρίς να μου μιλούν ή να μου γνέφουν...
μια αίσθηση μου μένει, ένα χάδι
μια επάλειψη στο μέτωπο από λάδι.
Κώστας Σφενδουράκης
Lobotomy
“Come on now, all of us gathered here together
let us reveal plans that open up new horizons
and see what we discarded, see what remains
where our ways start and if they lead anywhere.”
And having said this they looked behind me alarmed
and under the light I saw shadows approaching,
thinking that certain people had it in for of us,
I turned round, and what did I see? Persons that looked like us.
Looked so much like us! The only difference was in their expression
as if inside them they were boiling over with anger.
“They had already settled things among themselves,” I ventured.
They usurped visions, theories, from our brains
and made lobotomies of us in each of theirs.
Who are we? Which our ways? Only queries remain…
Μετάφραση Γιάννης Γκούμας
let us reveal plans that open up new horizons
and see what we discarded, see what remains
where our ways start and if they lead anywhere.”
And having said this they looked behind me alarmed
and under the light I saw shadows approaching,
thinking that certain people had it in for of us,
I turned round, and what did I see? Persons that looked like us.
Looked so much like us! The only difference was in their expression
as if inside them they were boiling over with anger.
“They had already settled things among themselves,” I ventured.
They usurped visions, theories, from our brains
and made lobotomies of us in each of theirs.
Who are we? Which our ways? Only queries remain…
Μετάφραση Γιάννης Γκούμας
Λοβοτομή
«Ελάτε τώρα όλοι εδώ που 'μαστε μαζεμένοι
σχέδια να φανερώσουμε που ορίζοντες ανοίγουν
να δούμε τι πετάξαμε, να δούμε τι μας μένει
που αρχίζουνε οι δρόμοι μας κι αν κάπου καταλήγουν».
Κι όταν το είπα κοίταξαν πίσω μου φοβισμένοι
και βλέπω κάτω από το φως σκιές να πλησιάζουν,
σκεπτόμενος πως κάποιοι μας την έχουνε στημένη,
γυρίζω πίσω, τι να δω! Πρόσωπα που μας μοιάζουν.
Μας μοιάζαν τόσο! Η διαφορά ήταν στην έκφρασή τους
σαν να ‘βραζε ο καθένας τους μέσα του απ’ το κακό του
«πριν από μας τα βρήκανε» σκέφτηκα «μεταξύ τους».
Κι απ’ τα μυαλά μας πήρανε οράματα, θεωρίες,
λοβοτομή μας κάνανε καθένας στον δικό του∙
ποιοί είμαστε; Ποιοί οι δρόμοι μας; Μείναν μόνο απορίες...
Κώστας Σφενδουράκης
σχέδια να φανερώσουμε που ορίζοντες ανοίγουν
να δούμε τι πετάξαμε, να δούμε τι μας μένει
που αρχίζουνε οι δρόμοι μας κι αν κάπου καταλήγουν».
Κι όταν το είπα κοίταξαν πίσω μου φοβισμένοι
και βλέπω κάτω από το φως σκιές να πλησιάζουν,
σκεπτόμενος πως κάποιοι μας την έχουνε στημένη,
γυρίζω πίσω, τι να δω! Πρόσωπα που μας μοιάζουν.
Μας μοιάζαν τόσο! Η διαφορά ήταν στην έκφρασή τους
σαν να ‘βραζε ο καθένας τους μέσα του απ’ το κακό του
«πριν από μας τα βρήκανε» σκέφτηκα «μεταξύ τους».
Κι απ’ τα μυαλά μας πήρανε οράματα, θεωρίες,
λοβοτομή μας κάνανε καθένας στον δικό του∙
ποιοί είμαστε; Ποιοί οι δρόμοι μας; Μείναν μόνο απορίες...
Κώστας Σφενδουράκης
Μαγικό τρένο
Ανοίγω το παράθυρο να μπει μέσα ο ήλιος
να δώσει χρώματα παντού, ζωή στης γλάστρας τ’ άνθη,
να δώσει φως στα σκοτεινά κι εγώ να μένω ίδιος
με αμαρτίες ανήλεες μες στης ψυχής τα βάθη.
Το κλείνω το παράθυρο και το σκοτάδι φέρνω
να βυθιστεί η σκέψη μου στ’ ατέρμονα μου πάθη
σ’ ένα ταξίδι με του νου το μαγικό το τρένο
που μόνο εγώ κι άλλος κανείς ποτέ δε θα το μάθει.
Κώστας Σφενδουράκης
να δώσει χρώματα παντού, ζωή στης γλάστρας τ’ άνθη,
να δώσει φως στα σκοτεινά κι εγώ να μένω ίδιος
με αμαρτίες ανήλεες μες στης ψυχής τα βάθη.
Το κλείνω το παράθυρο και το σκοτάδι φέρνω
να βυθιστεί η σκέψη μου στ’ ατέρμονα μου πάθη
σ’ ένα ταξίδι με του νου το μαγικό το τρένο
που μόνο εγώ κι άλλος κανείς ποτέ δε θα το μάθει.
Κώστας Σφενδουράκης
Ανίατη φυγή
Της νιότης μου οι μέρες δε θα ξαναρθούν,
ζωή απούσα!
Δε ζωντανέψαν οι φιγούρες στα καρτούν
όπως ποθούσα...
Τώρα κοιτάζω με τα μάτια της σιωπής,
της νοσταλγίας
και την εικόνα ακουμπώ με ίχνος ντροπής
σαν εφαψίας!
Είμαι ένας άρρωστος με ανίατη φυγή
χωρίς το μέλλον
ή ένας στων θεών που έζησε τη γη
και των αγγέλων.
Κώστας Σφενδουράκης
ζωή απούσα!
Δε ζωντανέψαν οι φιγούρες στα καρτούν
όπως ποθούσα...
Τώρα κοιτάζω με τα μάτια της σιωπής,
της νοσταλγίας
και την εικόνα ακουμπώ με ίχνος ντροπής
σαν εφαψίας!
Είμαι ένας άρρωστος με ανίατη φυγή
χωρίς το μέλλον
ή ένας στων θεών που έζησε τη γη
και των αγγέλων.
Κώστας Σφενδουράκης
Ballad of despair
We filled time for us to suffer
in this hasty life
and where can we actually find support?
We are all here today, gone tomorrow,
living helpless, earthen…
and that bearded old geezer
only in sketches does he dwell…
who is to hear the requiem of our soul?
Composed we regard hearts
through slits emptying like bags,
strange, though we know we’ll see them
losing love’s quality…
Strange that even in prison
with the rough prison guards
we should simply ask ourselves
who is to hear the requiem of our soul.
There are moments when we praise
the eternal mystic’s notion
that we’ll find salvation in him;
a picture whiter than snow
and though music issues from it
to bathe us with notes of happiness
at heart we’ll ask: “Is this enough?
Who is to hear the requiem of our soul?"
We are not guilty but blameworthy
a head-on collision with our self
a question lasting in time:
who is to hear the requiem of our soul?
Μετάφραση Γιάννη Γκούμα
in this hasty life
and where can we actually find support?
We are all here today, gone tomorrow,
living helpless, earthen…
and that bearded old geezer
only in sketches does he dwell…
who is to hear the requiem of our soul?
Composed we regard hearts
through slits emptying like bags,
strange, though we know we’ll see them
losing love’s quality…
Strange that even in prison
with the rough prison guards
we should simply ask ourselves
who is to hear the requiem of our soul.
There are moments when we praise
the eternal mystic’s notion
that we’ll find salvation in him;
a picture whiter than snow
and though music issues from it
to bathe us with notes of happiness
at heart we’ll ask: “Is this enough?
Who is to hear the requiem of our soul?"
We are not guilty but blameworthy
a head-on collision with our self
a question lasting in time:
who is to hear the requiem of our soul?
Μετάφραση Γιάννη Γκούμα
Μπαλάντα της απόγνωσης
Γεμίσαμε το χρόνο να πονούμε
σε τούτη τη ζωή τη βιαστική
και που πραγματικά να στηριχτούμε;
Όλοι είμαστε από δω περαστικοί,
αδύναμοι να ζούμε, χοϊκοί...
και κείνος ο γεράκος με το μούσι
μονάχα μες τα σκίτσα κατοικεί...
το ρέκβιεμ της ψυχής μας ποιος θ’ ακούσει;
Ατάραχοι πως τις καρδιές κοιτούμε
από σχισμές ν’ αδειάζουν σαν ασκοί,
περίεργο, ενώ ξέρουμε θα δούμε
να χάνουν της αγάπης την ολκή...
περίεργο, πως μες στη φυλακή
και στων δεσμοφυλάκων το γιουρούσι,
απλά να αναρωτιόμαστε και κει
το ρέκβιεμ της ψυχής μας ποιος θ’ ακούσει;
Είναι στιγμές που κάποτε ευλογούμε
μια ιδέα του αιωνίου μυστική
πως μέσα του τη λύτρωση θα βρούμε∙
εικόνα κι απ’ το χιόνι πιο λευκή
που αν κι από μέσα βγαίνει μουσική
με νότες ευτυχίας να μας λούσει
στο βάθος θα ρωτάμε «μα αρκεί;
Το ρέκβιεμ της ψυχής μας ποιος θ’ ακούσει;»
Δεν είμαστε ένοχοι μα ενοχικοί
μετωπική του εαυτού μας κρούση
μια ερώτηση σε χρόνο διαρκή :
το ρέκβιεμ της ψυχής μας ποιος θ’ ακούσει;
Κώστας Σφενδουράκης
σε τούτη τη ζωή τη βιαστική
και που πραγματικά να στηριχτούμε;
Όλοι είμαστε από δω περαστικοί,
αδύναμοι να ζούμε, χοϊκοί...
και κείνος ο γεράκος με το μούσι
μονάχα μες τα σκίτσα κατοικεί...
το ρέκβιεμ της ψυχής μας ποιος θ’ ακούσει;
Ατάραχοι πως τις καρδιές κοιτούμε
από σχισμές ν’ αδειάζουν σαν ασκοί,
περίεργο, ενώ ξέρουμε θα δούμε
να χάνουν της αγάπης την ολκή...
περίεργο, πως μες στη φυλακή
και στων δεσμοφυλάκων το γιουρούσι,
απλά να αναρωτιόμαστε και κει
το ρέκβιεμ της ψυχής μας ποιος θ’ ακούσει;
Είναι στιγμές που κάποτε ευλογούμε
μια ιδέα του αιωνίου μυστική
πως μέσα του τη λύτρωση θα βρούμε∙
εικόνα κι απ’ το χιόνι πιο λευκή
που αν κι από μέσα βγαίνει μουσική
με νότες ευτυχίας να μας λούσει
στο βάθος θα ρωτάμε «μα αρκεί;
Το ρέκβιεμ της ψυχής μας ποιος θ’ ακούσει;»
Δεν είμαστε ένοχοι μα ενοχικοί
μετωπική του εαυτού μας κρούση
μια ερώτηση σε χρόνο διαρκή :
το ρέκβιεμ της ψυχής μας ποιος θ’ ακούσει;
Κώστας Σφενδουράκης
The friend and the enemy
In my flaming head I have a friend and an enemy
and when one talks to me the other refutes him
like two bar habitués under the influence
who start wrangling and fighting, causing a rumpus.
One says I’ll find myself naked in front of everyone
and each one will point with horror at my wounds
and the other says I’ll be following in the devils’ footsteps
discreetly and no one will see me leaving any traces.
One says I need to find the ladder to heaven
and climb up without fear and without looking down
and the other that I should head with far-sightedness
in this world, confident that I’ll win it over.
Thus do they go on sparring and bickering over me
and every time in my head the fire flames up
mercilessly and on leaving they leave behind cinders
in which my mind searches helpless and forlorn.
And yet one is an enemy and the other a friend
I feel it when the sense of both follows me
and one pushes me to the edge of a cliff
and the other seizes me when I confront chaos.
And it’s the only time when I realize
that one is my friend and the other my enemy
it’s those tragic moments I go through life
and a couple of steps ahead lies death.
But I don’t see them and what they tell me to single out mentally
I cannot, because neither enemies nor friends say such things;
but I do know the moment will come when I’ll decide on them
before the night of life falls upon the afternoon’s tranquillity.
Μετάφραση Γιάννης Γκούμας
and when one talks to me the other refutes him
like two bar habitués under the influence
who start wrangling and fighting, causing a rumpus.
One says I’ll find myself naked in front of everyone
and each one will point with horror at my wounds
and the other says I’ll be following in the devils’ footsteps
discreetly and no one will see me leaving any traces.
One says I need to find the ladder to heaven
and climb up without fear and without looking down
and the other that I should head with far-sightedness
in this world, confident that I’ll win it over.
Thus do they go on sparring and bickering over me
and every time in my head the fire flames up
mercilessly and on leaving they leave behind cinders
in which my mind searches helpless and forlorn.
And yet one is an enemy and the other a friend
I feel it when the sense of both follows me
and one pushes me to the edge of a cliff
and the other seizes me when I confront chaos.
And it’s the only time when I realize
that one is my friend and the other my enemy
it’s those tragic moments I go through life
and a couple of steps ahead lies death.
But I don’t see them and what they tell me to single out mentally
I cannot, because neither enemies nor friends say such things;
but I do know the moment will come when I’ll decide on them
before the night of life falls upon the afternoon’s tranquillity.
Μετάφραση Γιάννης Γκούμας
Ο φίλος κι ο εχθρός
Έχω ένα φίλο κι έναν εχθρό στο πύρινο κεφάλι
κι όταν ο ένας μου μιλά τον αναιρεί ο άλλος
σαν δυο θαμώνες σ’ ένα μπαρ, που στου ποτού τη ζάλη
φιλονικούν, αρπάζονται και προκαλείται σάλος.
Ο ένας λέει πως θα βρεθώ γυμνός ενώπιον όλων
και ο καθένας τις πληγές μου φρίττωντας θα δείχνει
κι ο άλλος πως θα περπατώ στα χνάρια των διαβόλων
με σύνεση και δε θα δει κανείς ν’ αφήνω ίχνη.
Ο ένας λέει πως τ’ ουρανού πρέπει να βρω τη σκάλα,
με φόβο να την ανεβώ χωρίς να βλέπω πίσω
κι ο άλλος πως με οράματα να πορευτώ μεγάλα
στο κόσμο αυτό με σιγουριά πως θα τον κατακτήσω.
Κι έτσι συνέχεια αρπάζονται λογομαχούν για μένα
και στο κεφάλι μου η φωτιά ανήλεα φουντώνει
κάθε φορά και φεύγοντας αφήνουνε καμμένα
να ψάχνει εκεί η σκέψη μου ανήμπορη και μόνη.
Κι όμως ο ένας είν’ εχθρός κι ο άλλος είναι φίλος
το νιώθω όταν η αίσθηση των δυο μ’ ακολουθάει
κι ο ένας με σπρώχνει στου γκρεμού όταν πατώ το χείλος
κι ο άλλος μ’ αρπάζει σαν βρεθώ αντικρυστά στα χάη.
Κι είναι οι μόνες μου στιγμές που εκεί καταλαβαίνω
πως είν’ ο ένας φίλος μου κι ο άλλος είν’ εχθρός μου
είν’ οι στιγμές οι τραγικές που τη ζωή διαβαίνω
και βρίσκεται ο θάνατος δυο βήματα εμπρός μου.
Μα δε τους βλέπω κι όσα λεν στο νου να ξεχωρίσω
δεν δύναμαι γιατί ούτε εχθροί να λεν αυτά ούτε φίλοι∙
ξέρω όμως θα ‘ρθει η στιγμή που εγώ θα τους ορίσω
πριν έρθει η νύχτα της ζωής, στης ησυχίας το δείλι.
Κώστας Σφενδουράκης
κι όταν ο ένας μου μιλά τον αναιρεί ο άλλος
σαν δυο θαμώνες σ’ ένα μπαρ, που στου ποτού τη ζάλη
φιλονικούν, αρπάζονται και προκαλείται σάλος.
Ο ένας λέει πως θα βρεθώ γυμνός ενώπιον όλων
και ο καθένας τις πληγές μου φρίττωντας θα δείχνει
κι ο άλλος πως θα περπατώ στα χνάρια των διαβόλων
με σύνεση και δε θα δει κανείς ν’ αφήνω ίχνη.
Ο ένας λέει πως τ’ ουρανού πρέπει να βρω τη σκάλα,
με φόβο να την ανεβώ χωρίς να βλέπω πίσω
κι ο άλλος πως με οράματα να πορευτώ μεγάλα
στο κόσμο αυτό με σιγουριά πως θα τον κατακτήσω.
Κι έτσι συνέχεια αρπάζονται λογομαχούν για μένα
και στο κεφάλι μου η φωτιά ανήλεα φουντώνει
κάθε φορά και φεύγοντας αφήνουνε καμμένα
να ψάχνει εκεί η σκέψη μου ανήμπορη και μόνη.
Κι όμως ο ένας είν’ εχθρός κι ο άλλος είναι φίλος
το νιώθω όταν η αίσθηση των δυο μ’ ακολουθάει
κι ο ένας με σπρώχνει στου γκρεμού όταν πατώ το χείλος
κι ο άλλος μ’ αρπάζει σαν βρεθώ αντικρυστά στα χάη.
Κι είναι οι μόνες μου στιγμές που εκεί καταλαβαίνω
πως είν’ ο ένας φίλος μου κι ο άλλος είν’ εχθρός μου
είν’ οι στιγμές οι τραγικές που τη ζωή διαβαίνω
και βρίσκεται ο θάνατος δυο βήματα εμπρός μου.
Μα δε τους βλέπω κι όσα λεν στο νου να ξεχωρίσω
δεν δύναμαι γιατί ούτε εχθροί να λεν αυτά ούτε φίλοι∙
ξέρω όμως θα ‘ρθει η στιγμή που εγώ θα τους ορίσω
πριν έρθει η νύχτα της ζωής, στης ησυχίας το δείλι.
Κώστας Σφενδουράκης
Σαν όνειρο κακό
Εγώ ένας χωλός κι αστείος άλτης
κι εσύ να με κοιτάς και να γελάς
εσύ το όνειρο κι ο εφιάλτης
κι εγώ του εαυτού μου ο μπελάς.
Ψυχή μου εσύ, ζωή και θάνατός μου
πόσο πολύ το πόθησα να βγεις
με τράβηξες απ' την γωνιά του κόσμου
και μ' έσυρες στα έγκατα της γης.
Στα μάτια σου ανακάλυψα το πάθος
στα χείλη σου με μάγεψε η ψευτιά
έγινα μυστικό, έγινα λάθος
έγινα ο καπνός απ' την φωτιά
κι εσύ να με κοιτάς και να σαρκάζεις...
ψυχή μου, στη ψυχή μου πόσο μοιάζεις !
Κώστας Σφενδουράκης
κι εσύ να με κοιτάς και να γελάς
εσύ το όνειρο κι ο εφιάλτης
κι εγώ του εαυτού μου ο μπελάς.
Ψυχή μου εσύ, ζωή και θάνατός μου
πόσο πολύ το πόθησα να βγεις
με τράβηξες απ' την γωνιά του κόσμου
και μ' έσυρες στα έγκατα της γης.
Στα μάτια σου ανακάλυψα το πάθος
στα χείλη σου με μάγεψε η ψευτιά
έγινα μυστικό, έγινα λάθος
έγινα ο καπνός απ' την φωτιά
κι εσύ να με κοιτάς και να σαρκάζεις...
ψυχή μου, στη ψυχή μου πόσο μοιάζεις !
Κώστας Σφενδουράκης
Unsuspecting
You unsuspecting ones, return to your cages,
your guilty tolerance awaits you.
Pay the cost of your every breath
and move, be you timorous, with caution.
You unsuspecting ones, sign but with blood
a pact with the rapist of passions
and if you can’t distinguish where the lie lies
it is in masqueraded truth.
You unsuspecting ones, look at the ad
of your products, on it is clearly written:
“Here are sold from a baby’s first cry
to what follows, be it of sorrow or joy.”
You unsuspecting ones, listen to your heart
a monotonous rhythm is fading
a rhythm for your ears alone
that you unsuspectingly named life.
Μετάφραση Γιάννης Γκούμας
your guilty tolerance awaits you.
Pay the cost of your every breath
and move, be you timorous, with caution.
You unsuspecting ones, sign but with blood
a pact with the rapist of passions
and if you can’t distinguish where the lie lies
it is in masqueraded truth.
You unsuspecting ones, look at the ad
of your products, on it is clearly written:
“Here are sold from a baby’s first cry
to what follows, be it of sorrow or joy.”
You unsuspecting ones, listen to your heart
a monotonous rhythm is fading
a rhythm for your ears alone
that you unsuspectingly named life.
Μετάφραση Γιάννης Γκούμας
Ανυποψίαστοι
Ανυποψίαστοι επιστρέψτε στα κλουβιά σας,
σας περιμένει η ενοχική σας ανοχή,
δώστε το τίμημα της κάθε σας ανάσας
και να κινείστε, όντας δειλοί, με προσοχή.
Ανυποψίαστοι υπογράψτε όμως με αίμα
μία συνθήκη με των πόθων το βιαστή
κι αν δεν διακρίνετε που βρίσκεται το ψέμα
είναι σε αλήθεια που έχει μεταμφιεστεί.
Ανυποψίαστοι κοιτάξτε τη ρεκλάμα
των προϊόντων σας το γράφει καθαρά:
«εδώ πωλούνται απ’ του μωρού το πρώτο κλάμα
μέχρι όσα έπονται από λύπη ή από χαρά».
Ανυποψίαστοι αφουγκραστείτε τη καρδιά σας
ένας ρυθμός μονότονος φυλλορροεί
είναι ο ρυθμός που φτάνει μόνο ως τ’ αυτιά σας
και ανυποψίαστα ονομάσατε ζωή.
Κώστας Σφενδουράκης
σας περιμένει η ενοχική σας ανοχή,
δώστε το τίμημα της κάθε σας ανάσας
και να κινείστε, όντας δειλοί, με προσοχή.
Ανυποψίαστοι υπογράψτε όμως με αίμα
μία συνθήκη με των πόθων το βιαστή
κι αν δεν διακρίνετε που βρίσκεται το ψέμα
είναι σε αλήθεια που έχει μεταμφιεστεί.
Ανυποψίαστοι κοιτάξτε τη ρεκλάμα
των προϊόντων σας το γράφει καθαρά:
«εδώ πωλούνται απ’ του μωρού το πρώτο κλάμα
μέχρι όσα έπονται από λύπη ή από χαρά».
Ανυποψίαστοι αφουγκραστείτε τη καρδιά σας
ένας ρυθμός μονότονος φυλλορροεί
είναι ο ρυθμός που φτάνει μόνο ως τ’ αυτιά σας
και ανυποψίαστα ονομάσατε ζωή.
Κώστας Σφενδουράκης
Ευχές
Αχ και να έφερνα τα χείλη μου
τόσο κοντά να γίνουν ένα
με τα δικά σου, μελιστάλαχτα
κι αγαπημένα.
Αχ και να έσερνα τα βήματα
όπου και τα δικά σου πάνε
στις ατραπούς που ονειρεύονται
και αγαπάνε.
Αχ και να ήταν η ανάσα σου
μέσα μου αέρας και οξυγόνο
να φύσαγε τη φλόγα του έρωτα
και να φουντώνω.
Ευχές! Ευχές της φαντασίας μου!
Είναι του ονείρου μου του στείρου...
και συ μορφή που μ’ αποπλάνησε
μορφή ονείρου.
Κώστας Σφενδουράκης
τόσο κοντά να γίνουν ένα
με τα δικά σου, μελιστάλαχτα
κι αγαπημένα.
Αχ και να έσερνα τα βήματα
όπου και τα δικά σου πάνε
στις ατραπούς που ονειρεύονται
και αγαπάνε.
Αχ και να ήταν η ανάσα σου
μέσα μου αέρας και οξυγόνο
να φύσαγε τη φλόγα του έρωτα
και να φουντώνω.
Ευχές! Ευχές της φαντασίας μου!
Είναι του ονείρου μου του στείρου...
και συ μορφή που μ’ αποπλάνησε
μορφή ονείρου.
Κώστας Σφενδουράκης
Υπάρχει
Γυρνώ σκυφτός, ρακένδυτος ,μέσα στους υπονόμους
ποιήματα απαγγέλοντας που δεν τα λέει βιβλίο
βλέπω αρουραίους να γελούν - το θέαμα γελοίο -
μα το κεφάλι θλιβερό και βάρος μου στους ώμους.
Πλέω έτσι ασυνάρτητα χωρίς λόγο και νόμους
μοιάζω γεμάτο από σκουριά κι άδειο απ' ανθρώπους πλοίο
οι γνώσεις μου φαντάσματα δεν γνώρισαν σχολείο
η θάλασσα μου είναι στεγνή, με χαραγμένους δρόμους.
Πετώ μέσα σε ουρανό με τα φτερά κομμένα
κι ο ουρανός μου φυλακή, μια γκρίζα οφθαλμαπάτη
κι είναι που νιώθω τις πληγές τις δυο που 'χω στη πλάτη
της ύπαρξής μου απόδειξη που απόκτησα στη γέννα.
Πάντα θα υπάρχει μια ζωή σαν θάνατος για μένα,
σε υπόνομο, σε ουρανό, σε θάλασσα, σε κάτι...
Κώστας Σφενδουράκης
ποιήματα απαγγέλοντας που δεν τα λέει βιβλίο
βλέπω αρουραίους να γελούν - το θέαμα γελοίο -
μα το κεφάλι θλιβερό και βάρος μου στους ώμους.
Πλέω έτσι ασυνάρτητα χωρίς λόγο και νόμους
μοιάζω γεμάτο από σκουριά κι άδειο απ' ανθρώπους πλοίο
οι γνώσεις μου φαντάσματα δεν γνώρισαν σχολείο
η θάλασσα μου είναι στεγνή, με χαραγμένους δρόμους.
Πετώ μέσα σε ουρανό με τα φτερά κομμένα
κι ο ουρανός μου φυλακή, μια γκρίζα οφθαλμαπάτη
κι είναι που νιώθω τις πληγές τις δυο που 'χω στη πλάτη
της ύπαρξής μου απόδειξη που απόκτησα στη γέννα.
Πάντα θα υπάρχει μια ζωή σαν θάνατος για μένα,
σε υπόνομο, σε ουρανό, σε θάλασσα, σε κάτι...
Κώστας Σφενδουράκης
Ίσως
Πέτρα σκαλισμένη η καρδιά μου
πάνω στα βουνά
έχει τη μορφή τώρα της άμμου
σκόρπια, πουθενά..
Ανεμοδαρμένο τ’ όνειρο μου
με χρυσά φτερά
διάφανα τα βλέπω σαν εντόμου
μ’ άκρα κοφτερά.
Βάσανο μεγάλο το κορμί μου
πώς ισορροπώ;
Ίσως να 'χω το ταλέντο μίμου,
ίσως ν’ αγαπώ.
Κώστας Σφενδουράκης
πάνω στα βουνά
έχει τη μορφή τώρα της άμμου
σκόρπια, πουθενά..
Ανεμοδαρμένο τ’ όνειρο μου
με χρυσά φτερά
διάφανα τα βλέπω σαν εντόμου
μ’ άκρα κοφτερά.
Βάσανο μεγάλο το κορμί μου
πώς ισορροπώ;
Ίσως να 'χω το ταλέντο μίμου,
ίσως ν’ αγαπώ.
Κώστας Σφενδουράκης
Εγώ, ο κάποιος...
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα
δεν με βοηθάει να βρω τι βρίσκεται
πίσω απ' την εικόνα που μου δείχνετε.
Πέραν τούτου νομίζω ότι τα ξέρω όλα!
Κατ' αρχάς έχω άποψη,κ έχω τον λεγόμενο κοινό νου,
πάνω απ' όλα όμως είμαι "κάποιος".
Νομίζω αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα.
Να είσαι "κάποιος"!
Σαν "κάποιος" χαιρετάω το γείτονα
σαν "κάποιος" πληρώνω τους λογαριασμούς μου
(όλους παρακαλώ)
σαν "κάποιος" εργάζομαι.
Και μια δεύτερη δουλειά που κάνω σαν "κάποιος" την κάνω
ημιαπασχόληση, μη φανταστείτε,
έτσι για να μην κάθομαι.
Θέλω να πω εν ολίγοις
ότι είμαι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Σας αφήνω όμως τώρα
αν μου επιτρέπετε,
λέω να αποσυρθώ στο δωμάτιο μου
να κοιμηθώ...
Βλέπετε και εμείς οι προσωπικότητες
έχουμε ανάγκη να γεμίσουν οι μπαταρίες μας χα χα
που λέει ο λόγος!
Α, και που 'στε! Αν χρειαστείτε κάτι μην με ξυπνήσετε.
Αρκεί να μου το ψιθυρίσετε και θα το κάνω...
Κώστας Σφενδουράκης
δεν με βοηθάει να βρω τι βρίσκεται
πίσω απ' την εικόνα που μου δείχνετε.
Πέραν τούτου νομίζω ότι τα ξέρω όλα!
Κατ' αρχάς έχω άποψη,κ έχω τον λεγόμενο κοινό νου,
πάνω απ' όλα όμως είμαι "κάποιος".
Νομίζω αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα.
Να είσαι "κάποιος"!
Σαν "κάποιος" χαιρετάω το γείτονα
σαν "κάποιος" πληρώνω τους λογαριασμούς μου
(όλους παρακαλώ)
σαν "κάποιος" εργάζομαι.
Και μια δεύτερη δουλειά που κάνω σαν "κάποιος" την κάνω
ημιαπασχόληση, μη φανταστείτε,
έτσι για να μην κάθομαι.
Θέλω να πω εν ολίγοις
ότι είμαι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Σας αφήνω όμως τώρα
αν μου επιτρέπετε,
λέω να αποσυρθώ στο δωμάτιο μου
να κοιμηθώ...
Βλέπετε και εμείς οι προσωπικότητες
έχουμε ανάγκη να γεμίσουν οι μπαταρίες μας χα χα
που λέει ο λόγος!
Α, και που 'στε! Αν χρειαστείτε κάτι μην με ξυπνήσετε.
Αρκεί να μου το ψιθυρίσετε και θα το κάνω...
Κώστας Σφενδουράκης
Ιστορία του μικρού Νοέμβρη
Γυρίζω γύρω από μολύβια και χαρτιά
Κοινωνώ τους πρώτους χτύπους στη σελίδα
Αναζητώ απ'της αφής τους τη φωτιά
Αρχή ξεκάθαρη,όχι βαριά αλυσίδα
Μαγικός κόσμος του χαρτιού μου η φωλιά
Η αγκαλιά σου των ψεμάτων σου η φάτνη
Τον Νοέμβριο ν'ανθίζει πασχαλιά
Από τον Αύγουστο να πέφτει η πρώτη πάχνη
Να κινδυνεύω να σωθώ από μια πλάνη
Την πιο κρυφή και ηττημένη ηδονή
Κάθε πρωί ξυπνώ αγκαλιά με μια αράχνη
Που την ταϊζω απ'την παλιά μου την πληγή
Υπνοβατώ στο άγριο της νύχτας το μελάνι
Για ν'αφορίσω της ημέρας τους λυγμούς
Και τραγουδώ για να ξορκίσω την πλεκτάνη
Γεννιέμαι ανάμεσα σε χίλιους πανικούς
Φτιάχνω ένα γέλιο δυνατό και θυμωμένο
Αθωωμένο απ'το φως των αστεριών
Σε μια ολονύκτια πομπή θα περιμένω
"περάστε θαύματα διαμέσου των σφυγμών!"
Μόνο φαντάσματα περνούν,λάφυρα,αιώνες
Νίκες και ήττες απ'τους γρήγορους παλμούς
Κινούνται αργά,σαν χαλασμένα,σε κανόνες
Κι εγώ παράλυτη απ'του φόβου τους τριγμούς
Μα δεν μπορείς πια την αλήθεια να μου κρύψεις
Όλα είναι εδώ και φανερώνονται απλά
Κι αν είναι τώρα στον γκρεμό να καταλήξεις
Κάν'το γενναία-πάρε κι εμένα αγκαλιά
Αυτή την ώρα στο κενό που θα βρεθούμε
Λέξεις μην πεις,μη βρεις περίτεχνες φωνές
Τις πιο μικρές μας σιγουριές ν'απαρνηθούμε
Παλιών ερώτων τις ασφάλειες τις δειλές
Αιφνιδίασέ με με το βλέμμα σου εκείνο
Που κρατούσε αιχμάλωτη την πιο αθώα ματιά
Να θυμηθώ πώς είναι μυστικά να λύνω
Και να τ'αφήνω στου ανέμου την τροχιά
Αν είναι αυτό το υδατογράφημα της τρέλας
Ο πιο καυτός πυρήνας του φιλιού
Φίλα τα μάτια μου μπροστά στο Νότιο Σέλας
Στο μύθο μέσα του μισού πορτοκαλιού
Τώρα το ξέρεις,τώρα ξέρω και για μένα
Αυτή εδώ είναι η κορυφαία μας στιγμή
Τα πάθη όλα,τα λάθη όλα,κερασμένα
Στην άγρια χίμαιρα που φτιάξαμε μαζί
Έτσι τελειώνοντας αυτό μας το ταξίδι
Κυνηγημένοι απ'των φθαρμένων τη φθορά
Μας κλείνει μέσα του καμπυλωτό κοχύλι
Ενός καινούριου ταξιδιού η διαφορά
Χαριτίνη Ξύδη
Τα όνειρα Καπνίζουν
Γαβριηλίδης 2008
Κοινωνώ τους πρώτους χτύπους στη σελίδα
Αναζητώ απ'της αφής τους τη φωτιά
Αρχή ξεκάθαρη,όχι βαριά αλυσίδα
Μαγικός κόσμος του χαρτιού μου η φωλιά
Η αγκαλιά σου των ψεμάτων σου η φάτνη
Τον Νοέμβριο ν'ανθίζει πασχαλιά
Από τον Αύγουστο να πέφτει η πρώτη πάχνη
Να κινδυνεύω να σωθώ από μια πλάνη
Την πιο κρυφή και ηττημένη ηδονή
Κάθε πρωί ξυπνώ αγκαλιά με μια αράχνη
Που την ταϊζω απ'την παλιά μου την πληγή
Υπνοβατώ στο άγριο της νύχτας το μελάνι
Για ν'αφορίσω της ημέρας τους λυγμούς
Και τραγουδώ για να ξορκίσω την πλεκτάνη
Γεννιέμαι ανάμεσα σε χίλιους πανικούς
Φτιάχνω ένα γέλιο δυνατό και θυμωμένο
Αθωωμένο απ'το φως των αστεριών
Σε μια ολονύκτια πομπή θα περιμένω
"περάστε θαύματα διαμέσου των σφυγμών!"
Μόνο φαντάσματα περνούν,λάφυρα,αιώνες
Νίκες και ήττες απ'τους γρήγορους παλμούς
Κινούνται αργά,σαν χαλασμένα,σε κανόνες
Κι εγώ παράλυτη απ'του φόβου τους τριγμούς
Μα δεν μπορείς πια την αλήθεια να μου κρύψεις
Όλα είναι εδώ και φανερώνονται απλά
Κι αν είναι τώρα στον γκρεμό να καταλήξεις
Κάν'το γενναία-πάρε κι εμένα αγκαλιά
Αυτή την ώρα στο κενό που θα βρεθούμε
Λέξεις μην πεις,μη βρεις περίτεχνες φωνές
Τις πιο μικρές μας σιγουριές ν'απαρνηθούμε
Παλιών ερώτων τις ασφάλειες τις δειλές
Αιφνιδίασέ με με το βλέμμα σου εκείνο
Που κρατούσε αιχμάλωτη την πιο αθώα ματιά
Να θυμηθώ πώς είναι μυστικά να λύνω
Και να τ'αφήνω στου ανέμου την τροχιά
Αν είναι αυτό το υδατογράφημα της τρέλας
Ο πιο καυτός πυρήνας του φιλιού
Φίλα τα μάτια μου μπροστά στο Νότιο Σέλας
Στο μύθο μέσα του μισού πορτοκαλιού
Τώρα το ξέρεις,τώρα ξέρω και για μένα
Αυτή εδώ είναι η κορυφαία μας στιγμή
Τα πάθη όλα,τα λάθη όλα,κερασμένα
Στην άγρια χίμαιρα που φτιάξαμε μαζί
Έτσι τελειώνοντας αυτό μας το ταξίδι
Κυνηγημένοι απ'των φθαρμένων τη φθορά
Μας κλείνει μέσα του καμπυλωτό κοχύλι
Ενός καινούριου ταξιδιού η διαφορά
Χαριτίνη Ξύδη
Τα όνειρα Καπνίζουν
Γαβριηλίδης 2008
Σ' αγαπώ
1. Τα πήλινα τα "σ’ αγαπώ"
τα βγάζω από τα χείλη,
απ’ τη πλανεύτρα ύλη
που δε γεννά καρπό.
Τα χάρτινα τα "σ’ αγαπώ"
τα κόβω με ψαλίδι
τώρα λεπτύναν κι ήδη
φοβάμαι μη κοπώ.
Τα αιθέρια τα "σ’ αγαπώ"
τα πήρε ο αέρας
στην απαρχή της μέρας
τα ‘χασα πριν τα πω.
Τα πύρινα τα "σ’ αγαπώ"
μικρές χρυσομαλλούσες
που έντυσαν οι μούσες
της τέχνης το σκοπό
κοντά να καίνε στον νωπό
έρωτα δίχως γνώση
ωσότου να στεγνώσει
να γίνει σ’ αγαπώ.
Κώστας Σφενδουράκης
τα βγάζω από τα χείλη,
απ’ τη πλανεύτρα ύλη
που δε γεννά καρπό.
Τα χάρτινα τα "σ’ αγαπώ"
τα κόβω με ψαλίδι
τώρα λεπτύναν κι ήδη
φοβάμαι μη κοπώ.
Τα αιθέρια τα "σ’ αγαπώ"
τα πήρε ο αέρας
στην απαρχή της μέρας
τα ‘χασα πριν τα πω.
Τα πύρινα τα "σ’ αγαπώ"
μικρές χρυσομαλλούσες
που έντυσαν οι μούσες
της τέχνης το σκοπό
κοντά να καίνε στον νωπό
έρωτα δίχως γνώση
ωσότου να στεγνώσει
να γίνει σ’ αγαπώ.
Κώστας Σφενδουράκης
Νίκη των τετριμμένων
Φυσούσα δυνατά μέχρι να διώξω
τα σύννεφα, γεννούσαν τη βροχή.
Φυσούσα να φανεί το ουράνιο τόξο
το γκρίζο να απαλύνει...το τραχύ.
Μα κάποτε μου τέλειωσε ο αέρας
τα σύννεφα παρέμειναν εκεί
σχημάτιζαν αυτό το ουράνιο τέρας
στον εφιάλτη μου που κατοικεί...
κι ενώ πνιγόμουν απ' την ασφυξία
τον εφιάλτη ονόμασα ουρανό
τού 'δωσα την υπέρτατη αξία...
ζώντας και με καινούρια δεδομένα
κατέβηκα ησύχως το βουνό...
είχαν νικήσει πια τα τετριμμένα!
Κώστας Σφενδουράκης
**Το μοναδικό ποίημα στο βιβλίο με τίτλο
"εξώφυλλο τετραδίου 9 μποφόρ ". **
τα σύννεφα, γεννούσαν τη βροχή.
Φυσούσα να φανεί το ουράνιο τόξο
το γκρίζο να απαλύνει...το τραχύ.
Μα κάποτε μου τέλειωσε ο αέρας
τα σύννεφα παρέμειναν εκεί
σχημάτιζαν αυτό το ουράνιο τέρας
στον εφιάλτη μου που κατοικεί...
κι ενώ πνιγόμουν απ' την ασφυξία
τον εφιάλτη ονόμασα ουρανό
τού 'δωσα την υπέρτατη αξία...
ζώντας και με καινούρια δεδομένα
κατέβηκα ησύχως το βουνό...
είχαν νικήσει πια τα τετριμμένα!
Κώστας Σφενδουράκης
**Το μοναδικό ποίημα στο βιβλίο με τίτλο
"εξώφυλλο τετραδίου 9 μποφόρ ". **
Μια γιορτή ένα ποίημα...
Τι ωραία η αίσθηση
τι μεγάλη γιορτή
και χορεύουν τα γράμματα
σαν τρελά στο χαρτί.
Νάτα! κάποια μεθύσανε
κι ανταλλάσσουν φιλιά...
άλλα νιώσαν ελεύθερα
και πετούν σαν πουλιά.
Μια γιορτή ένα ποίημα
- στη θλιμμένη ζωή -
μια καρδιά, ένα αμάρτημα
μια επιπλέον πνοή!
Κώστας Σφενδουράκης
τι μεγάλη γιορτή
και χορεύουν τα γράμματα
σαν τρελά στο χαρτί.
Νάτα! κάποια μεθύσανε
κι ανταλλάσσουν φιλιά...
άλλα νιώσαν ελεύθερα
και πετούν σαν πουλιά.
Μια γιορτή ένα ποίημα
- στη θλιμμένη ζωή -
μια καρδιά, ένα αμάρτημα
μια επιπλέον πνοή!
Κώστας Σφενδουράκης
Νυχτερινό
Στον ίσκιο σου του φεγγαριού
τα βήματα μου νότισα.
Την ώρα του γιαλού
τα ονείρατα μου πότισα.
Κορμί σταχτί
της νύχτας αντιφέγγισμα
ξυπνά μου το μαβή
του πόθου τρεμοφέγγισμα.
Ξαπόσταινε η φραγκοσυκιά
τον κάματο της ζέστης.
Αγκάλη σβήναν' τα κορμιά
το πύρωμα της ζέσης.
Γιώργος Πρίμπας
τα βήματα μου νότισα.
Την ώρα του γιαλού
τα ονείρατα μου πότισα.
Κορμί σταχτί
της νύχτας αντιφέγγισμα
ξυπνά μου το μαβή
του πόθου τρεμοφέγγισμα.
Ξαπόσταινε η φραγκοσυκιά
τον κάματο της ζέστης.
Αγκάλη σβήναν' τα κορμιά
το πύρωμα της ζέσης.
Γιώργος Πρίμπας
Καλέ μου
Μίλα καλέ μου μίλα
για δάκρυα και εικόνες
στου κόσμου την ξεφτίλα
σε απέραντους χειμώνες.
Μίλα για κάθε μούμια
Αμερικής κι Αιγύπτου
μίλα για τα μπουντρούμια
μ' αυτό το ύφος του οίκτου.
Μίλα για μάτια στείρα
και για παιδιά από δέρμα
γύρω από αντιδραστήρα
σε ερείπια παντέρμα.
Μίλα και για τον ήλιο
που μοιάζει σαν καντήλι
στο σκοτεινό βασίλειο
με τη φαρδιά την πύλη.
Μίλα για κάθε αλήτη
στου κέντρου τα υπόγεια!
Μίλα! και μες στο σπίτι
ασφάλισε τα λόγια...
Μίλα για αυτά που ήσουν
στενάζοντας τα λόγια
μίλα πριν σταματήσουν
της μνήμης τα ρολόγια...
Κώστας Σφενδουράκης
για δάκρυα και εικόνες
στου κόσμου την ξεφτίλα
σε απέραντους χειμώνες.
Μίλα για κάθε μούμια
Αμερικής κι Αιγύπτου
μίλα για τα μπουντρούμια
μ' αυτό το ύφος του οίκτου.
Μίλα για μάτια στείρα
και για παιδιά από δέρμα
γύρω από αντιδραστήρα
σε ερείπια παντέρμα.
Μίλα και για τον ήλιο
που μοιάζει σαν καντήλι
στο σκοτεινό βασίλειο
με τη φαρδιά την πύλη.
Μίλα για κάθε αλήτη
στου κέντρου τα υπόγεια!
Μίλα! και μες στο σπίτι
ασφάλισε τα λόγια...
Μίλα για αυτά που ήσουν
στενάζοντας τα λόγια
μίλα πριν σταματήσουν
της μνήμης τα ρολόγια...
Κώστας Σφενδουράκης
Το όχι είναι πάντα εκεί και περιμένει
Ό, τι και να πεις, το όχι είναι εκεί και περιμένει
να επωμιστείς όλα τα στάδια της Κούμπλερ- Ρος
άρνηση θυμός διαπραγμάτευση κατάθλιψη αποδοχή
όχι απλώς να τα διαβάσεις μιαν ακόμα υπεκφυγή
μα να τα περάσεις όλα μέσα από τα σπλάχνα σου.
Να ξοδέψεις λόγια δικά σου και από των άλλων
να βρεις τραγούδια ποιήματα μυθοπλασίες
ν' αναβάλλεις λίγο ακόμα μα το όχι είναι εκεί
σαν πεθαμένη μάνα με το στήθος της πικρό
κι ο άλλος πάντα θα σου το βλέπει ακριβώς
εκεί που ο εαυτός σου σου είναι πιο αόρατος.
Γιατί το όχι είναι πάντα εκεί. Σε περιμένει
από το πρώτο φως της μέρας σου στον κόσμο
το τζάμι σου να δοκιμάσει ως τη θραύση του
να σε αφήσει μόνο με τα έξοδα δικά σου
για μια κατάφαση σε αντίξοη ζωή χωρίς
διαφυγές και μετακύλιση ευθυνών και παρακάλια.
Είναι πολλά τα πρόσωπα για να ξοδέψεις
κι οι χρόνοι της αναβολής κι αν ποτέ φτάσεις
για μια και άνευ όρων στον εαυτό σου επιστροφή
να βγεις στο ξέφωτο και πρόσωπο με πρόσωπο
με κάθε όχι που ήταν πάντα εκεί και περιμένει.
Γιώργος Μίχος
να επωμιστείς όλα τα στάδια της Κούμπλερ- Ρος
άρνηση θυμός διαπραγμάτευση κατάθλιψη αποδοχή
όχι απλώς να τα διαβάσεις μιαν ακόμα υπεκφυγή
μα να τα περάσεις όλα μέσα από τα σπλάχνα σου.
Να ξοδέψεις λόγια δικά σου και από των άλλων
να βρεις τραγούδια ποιήματα μυθοπλασίες
ν' αναβάλλεις λίγο ακόμα μα το όχι είναι εκεί
σαν πεθαμένη μάνα με το στήθος της πικρό
κι ο άλλος πάντα θα σου το βλέπει ακριβώς
εκεί που ο εαυτός σου σου είναι πιο αόρατος.
Γιατί το όχι είναι πάντα εκεί. Σε περιμένει
από το πρώτο φως της μέρας σου στον κόσμο
το τζάμι σου να δοκιμάσει ως τη θραύση του
να σε αφήσει μόνο με τα έξοδα δικά σου
για μια κατάφαση σε αντίξοη ζωή χωρίς
διαφυγές και μετακύλιση ευθυνών και παρακάλια.
Είναι πολλά τα πρόσωπα για να ξοδέψεις
κι οι χρόνοι της αναβολής κι αν ποτέ φτάσεις
για μια και άνευ όρων στον εαυτό σου επιστροφή
να βγεις στο ξέφωτο και πρόσωπο με πρόσωπο
με κάθε όχι που ήταν πάντα εκεί και περιμένει.
Γιώργος Μίχος
Απαντήσεις σε υποθετικό ερώτημα (το έλαβα σε mail)
Ένα κοτόπουλο διασχίζει το δρόμο.
ΕΡΩΤΗΜΑ: Γιατί διέσχισε το δρόμο;
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:
ΠΛΑΤΩΝ: Για το καλό του. Στην άλλη πλευρά του δρόμου βρίσκεται η αλήθεια.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: Είναι στη φύση του κοτόπουλου να διασχίζει τους δρόμους.
ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ: Κι όμως τον διέσχισε
ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ: Ο σκοπός, να περάσει το κοτόπουλο το δρόμο, αγιάζει τα μέσα -όποια κι αν είναι αυτά.
ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: Ηταν ιστορικά αναπόφευκτο.
ΔΑΡΒΙΝΟΣ: Τα κοτόπουλα στο πέρασμα των αιώνων επιλέχτηκαν από τη φύση με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι σήμερα γενετικώς ικανά να διασχίζουν δρόμους.
ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ ΦΡΟΙΝΤ: Το γεγονός ότι ασχολείστε με το εάν το κοτόπουλο διέσχισε το δρόμο αποδεικνύει ότι διακατέχεστε από σύνδρομα ανασφάλειας και ότι η σεξουαλικότητά σας είναι καταπιεσμένη.
ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ: Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου κάθε κοτόπουλο θα είναι ελεύθερο να διασχίζει το δρόμο χωρίς να δίνει λογαριασμό για την πράξη του.
ΓΙΟΥΡΙ ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ: Για να πάει εκεί όπου κανένα άλλο κοτόπουλο δεν έχει πάει πριν.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: Εμείς με σεμνότητα και ταπεινότητα εξασφαλίσαμε τις προϋποθέσεις σε όλα τα κοτόπουλα της Ελλάδος να διασχίζουν ανεμπόδιστα τους δρόμους, χωρίς παρέμβαση νταβατζήδων.
ΜΠΙΛ ΓΚΕΙΤΣ: Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας αναγγείλουμε ότι μόλις κυκλοφόρησε το νέο Chicken Office 2.011 που δεν διασχίζει μόνο το δρόμο, αλλά εκκολάπτει, αρχειοθετεί, σχεδιάζει και άλλα ενδιαφέροντα.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΡΕΚΑΣ: Αξιοσέβαστο κοτόπουλο, χαίρομαι που η ελληνική σου παιδεία, σου επιτρέπει να περνάς το δρόμο με το ήθος και το κάλλος των αρχαίων μας προγόνων... Να προσθέσω επίσης, ότι είναι ντροπή και διασυρμός να χαρακτηρίζεται η Επανάσταση, Χούντα και το κοτόπουλο το γνωρίζει καλώς.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Μόνο εγώ, εδώ στο Τηλεάστυ, τόλμησα να πω και να αποκαλύψω ότι το κοτόπουλο προήλθε από ισραηλίτικο αβγό...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Πρέπει να αφουγκραστούμε τις σκέψεις και τις ανάγκες που έχει το κάθε κοτόπουλο. Να νοιώθει ότι έχει την ελευθερία να περπατάει στους δρόμους χωρίς τον φόβο των τροχοφόρων της δεξιάς!
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ: Το κοτόπουλο είναι τυχερό που δεν διασχίζει τον δρόμο που μένει ο κ. Πάγκαλος! Θα είχε γίνει θύμα της αχαλίνωτης όρεξής του!
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Οι αντεργατικές πολιτικές που ακολουθούν ΠΑΣΟΚ και δεξιά έχουν ωθήσει τα κοτόπουλα στους δρόμους.
ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Ω υπερφίαλη όρνις, ω πουλοκλαίουσα, περιπεσούσα στις υποανθρωπιστικοαναλυτικές σου διακυμάνσεις, πώς θα διασχίσεις τον σπαρμένο με οιοφαινάκες υποσχέσεις δρόμο, ω κνώδαλο;
ΕΝΑΣ ΙΝΔΟΣ: Εμείς έχουμε αγελάδες που κάνουν το ίδιο.
ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΗΣ Ν..Α.Σ.Α.: Στείλαμε πρώτα το κοτόπουλο για να μελετήσουμε τις συνθήκες διάβασης, πριν στείλουμε κάποιον άνθρωπο.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ : Πιάσ' το γρήγορα πριν περάσει απέναντι.
(αγνώστου)
ΕΡΩΤΗΜΑ: Γιατί διέσχισε το δρόμο;
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:
ΠΛΑΤΩΝ: Για το καλό του. Στην άλλη πλευρά του δρόμου βρίσκεται η αλήθεια.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: Είναι στη φύση του κοτόπουλου να διασχίζει τους δρόμους.
ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ: Κι όμως τον διέσχισε
ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ: Ο σκοπός, να περάσει το κοτόπουλο το δρόμο, αγιάζει τα μέσα -όποια κι αν είναι αυτά.
ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: Ηταν ιστορικά αναπόφευκτο.
ΔΑΡΒΙΝΟΣ: Τα κοτόπουλα στο πέρασμα των αιώνων επιλέχτηκαν από τη φύση με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι σήμερα γενετικώς ικανά να διασχίζουν δρόμους.
ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ ΦΡΟΙΝΤ: Το γεγονός ότι ασχολείστε με το εάν το κοτόπουλο διέσχισε το δρόμο αποδεικνύει ότι διακατέχεστε από σύνδρομα ανασφάλειας και ότι η σεξουαλικότητά σας είναι καταπιεσμένη.
ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ: Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου κάθε κοτόπουλο θα είναι ελεύθερο να διασχίζει το δρόμο χωρίς να δίνει λογαριασμό για την πράξη του.
ΓΙΟΥΡΙ ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ: Για να πάει εκεί όπου κανένα άλλο κοτόπουλο δεν έχει πάει πριν.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: Εμείς με σεμνότητα και ταπεινότητα εξασφαλίσαμε τις προϋποθέσεις σε όλα τα κοτόπουλα της Ελλάδος να διασχίζουν ανεμπόδιστα τους δρόμους, χωρίς παρέμβαση νταβατζήδων.
ΜΠΙΛ ΓΚΕΙΤΣ: Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας αναγγείλουμε ότι μόλις κυκλοφόρησε το νέο Chicken Office 2.011 που δεν διασχίζει μόνο το δρόμο, αλλά εκκολάπτει, αρχειοθετεί, σχεδιάζει και άλλα ενδιαφέροντα.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΡΕΚΑΣ: Αξιοσέβαστο κοτόπουλο, χαίρομαι που η ελληνική σου παιδεία, σου επιτρέπει να περνάς το δρόμο με το ήθος και το κάλλος των αρχαίων μας προγόνων... Να προσθέσω επίσης, ότι είναι ντροπή και διασυρμός να χαρακτηρίζεται η Επανάσταση, Χούντα και το κοτόπουλο το γνωρίζει καλώς.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Μόνο εγώ, εδώ στο Τηλεάστυ, τόλμησα να πω και να αποκαλύψω ότι το κοτόπουλο προήλθε από ισραηλίτικο αβγό...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Πρέπει να αφουγκραστούμε τις σκέψεις και τις ανάγκες που έχει το κάθε κοτόπουλο. Να νοιώθει ότι έχει την ελευθερία να περπατάει στους δρόμους χωρίς τον φόβο των τροχοφόρων της δεξιάς!
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ: Το κοτόπουλο είναι τυχερό που δεν διασχίζει τον δρόμο που μένει ο κ. Πάγκαλος! Θα είχε γίνει θύμα της αχαλίνωτης όρεξής του!
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Οι αντεργατικές πολιτικές που ακολουθούν ΠΑΣΟΚ και δεξιά έχουν ωθήσει τα κοτόπουλα στους δρόμους.
ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Ω υπερφίαλη όρνις, ω πουλοκλαίουσα, περιπεσούσα στις υποανθρωπιστικοαναλυτικές σου διακυμάνσεις, πώς θα διασχίσεις τον σπαρμένο με οιοφαινάκες υποσχέσεις δρόμο, ω κνώδαλο;
ΕΝΑΣ ΙΝΔΟΣ: Εμείς έχουμε αγελάδες που κάνουν το ίδιο.
ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΗΣ Ν..Α.Σ.Α.: Στείλαμε πρώτα το κοτόπουλο για να μελετήσουμε τις συνθήκες διάβασης, πριν στείλουμε κάποιον άνθρωπο.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ : Πιάσ' το γρήγορα πριν περάσει απέναντι.
(αγνώστου)
Στους Κοριούς του Μπρεχτ
Το ήθος του θύματος που έχει λόγο, κι αφήστε
τους στίχους που κινητοποιούν τις μάζες. Ξέρετε
που σας είχαν γραμμένους από την αρχή, εγγόνια
μαυραγοριτών και παιδιά εργολάβων, και γιατί
στο τέλος τη φιλοδοξία σας αυτή την εξαγόρασε
ο πεφωτισμένος σοσιαλδημοκράτης μια δεκάρα
και πήρε τους νεκρούς σας και τους έβαλε μπροστά
άλλοθι πίσω από το χέρι που άδειαζε τα φράγκα.
Αριστεροί για ντελικάτη εσωτερική αντιπολίτευση
με έξτρα επισκεπτήριο ως και στη Μακρόνησο
με το ένα ναι σας όψιμο στερνή κινητοποίηση
φτηνιάρικα δοσμένοι στους κοριούς του Μπρεχτ.
Γιώργος Μίχος
τους στίχους που κινητοποιούν τις μάζες. Ξέρετε
που σας είχαν γραμμένους από την αρχή, εγγόνια
μαυραγοριτών και παιδιά εργολάβων, και γιατί
στο τέλος τη φιλοδοξία σας αυτή την εξαγόρασε
ο πεφωτισμένος σοσιαλδημοκράτης μια δεκάρα
και πήρε τους νεκρούς σας και τους έβαλε μπροστά
άλλοθι πίσω από το χέρι που άδειαζε τα φράγκα.
Αριστεροί για ντελικάτη εσωτερική αντιπολίτευση
με έξτρα επισκεπτήριο ως και στη Μακρόνησο
με το ένα ναι σας όψιμο στερνή κινητοποίηση
φτηνιάρικα δοσμένοι στους κοριούς του Μπρεχτ.
Γιώργος Μίχος
Ξυστά
Τον φάγαν οι επιρροές
από λαμόγια ήρωες
κι αφήνει αποτυπώματα
σε κόμματα αποκόμματα.
Στηρίζει την αριστερά
για τα στερνά και τα ύστερα
"Εσύ για με κι εγώ για σε"
αχ πάει τον ξελόγιασε.
Μα είναι κρίμα κι άδικο
να πάει στο τρελάδικο
τον θέλει η εξουσία μας
να ονειρεύεται για μας.
Κώστας Σφενδουράκης
από λαμόγια ήρωες
κι αφήνει αποτυπώματα
σε κόμματα αποκόμματα.
Στηρίζει την αριστερά
για τα στερνά και τα ύστερα
"Εσύ για με κι εγώ για σε"
αχ πάει τον ξελόγιασε.
Μα είναι κρίμα κι άδικο
να πάει στο τρελάδικο
τον θέλει η εξουσία μας
να ονειρεύεται για μας.
Κώστας Σφενδουράκης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)